Spor, sadece sahada oynanan bir oyun değildir. Bazen bir şut, bir smaç ya da bir ribaund, bir ülkenin ortak hafızasında onlarca yıl sürecek bir iz bırakır. Türkiye’de de durum farklı değil. Futbolun zafer geceleri, voleybolun yükselişi ya da basketbolun yeniden dirilişi, sadece sportif başarı değil; milli kimliğin bir parçası oldu.
Milli takımların sahaya çıktığı anlarda, tribünde ya da ekran başında milyonlar aynı duyguda buluşuyor. O anda kimsenin siyasi görüşü, ekonomik durumu ya da kişisel sıkıntıları önem taşımıyor. Hepimiz aynı marşta, aynı bayrağın altında birleşiyoruz. İşte sporun milli kimliğe en büyük katkısı burada yatıyor: Ortak bir aidiyet duygusu yaratmak.
Filenin Sultanları’nın son yıllardaki çıkışı, 12 Dev Adam’ın yeniden hatırlattığı gurur, futbolun inişli çıkışlı ama güçlü bağları… Hepsi gençlere bir mesaj veriyor: “Bu ülkenin adı sahada da yükselebilir.” Spor, uluslararası arenada yalnızca madalya değil; saygınlık da kazandırıyor. Rakip ülkeler bizim takımlarımıza baktığında, Türkiye’yi yalnızca coğrafi bir sınır olarak değil, güçlü bir kimlikle tanıyor.
Üstelik bu başarıların toplumsal psikoloji üzerinde de derin etkisi var. Bir turnuvada kazanılan galibiyet, ertesi sabah insanlara bambaşka bir motivasyon katabiliyor. Çalışan, öğrenci, esnaf… Herkes, o zaferin verdiği özgüvenle gününe başlıyor. Spor, bu yönüyle milli kimliğin sadece sembolü değil, gündelik hayatın da moral kaynağı oluyor.
Bugün gençler, milli takımların başarılarını izlerken sadece sporcuya değil, kendilerine de güven duyuyor. Çünkü spor sahasında kazanılan özgüven, toplumsal ruhun da aynasıdır. Bir çocuk, Vargas’ın smaçlarını ya da Alperen’in pota altındaki mücadelesini izlediğinde, sadece bir sayı görmez; azmin ve çalışmanın nelere kadir olduğunu öğrenir.
Belki de bu yüzden, milli kimliğin en sahici dersleri, tribünlerde ve sahalarda yazılıyor. Kupalar gelip geçer, ama sporun milletçe hissettirdiği gurur ve birlik duygusu nesiller boyu yaşamaya devam eder.
