Güney Amerika’nın sarp dağlık coğrafyasında saklı, görünüşü turuncu bir domatese benzeyen eşsiz bir meyve var: Naranjilla, yerlilerin verdiği adıyla lulo. Son yıllarda Kolombiya ve Ekvador’u ziyaret eden turistlerin “mutlaka tadılması gerekenler” listesinin başında yer alan bu meyve, hem aroması hem de hikâyesiyle dikkat çekiyor. Ancak tatmak kolay olsa da eve götürmek neredeyse imkânsız.
Limon ve Ananas Arasında Benzersiz Bir Aroma
Patlıcangiller familyasına ait olmasına rağmen tamamen tropikal bir karakter taşıyan naranjilla, parlak yeşil ve sulu iç kısmıyla ilk bakışta bile farklılığını belli ediyor. En yaygın tanıma göre tadı, limonun ekşiliği ile ananasın tropikal tatlılığı arasında bir yerde.
Bu eşsiz lezzet kombinasyonu, turistleri bölge pazarlarında taze sıkılmış lulo suyu için metrelerce kuyruk oluşturacak kadar cezbediyor.
Peki Neden Ülke Dışına Çıkarılamıyor?
Naranjilla’nın taze ihracatı iki önemli nedenle yasak:
• Aşırı kırılgan bir meyve
Kabuğu son derece ince olan naranjilla, en ufak darbede eziliyor ve çok hızlı bozuluyor. Olgunlaşmadan toplansa bile uzun yolculuklara dayanamadığı için taze taşınması neredeyse imkânsız.
• Tarımsal güvenlik riski taşıyor
Birçok taze meyve gibi naranjilla da potansiyel zararlı ve hastalık taşıma riski nedeniyle karantina kurallarına takılıyor. Ülkeler tarımsal biyo-güvenliklerini korumak için bu meyvenin sınır dışına çıkışına izin vermiyor.
Bu nedenle turistler yanlarında yalnızca pastörize lulo suyu veya dondurulmuş posası gibi işlenmiş ürünleri götürebiliyor. Ancak uzmanlara göre hiçbir işlenmiş form, taze naranjilla’nın benzersiz tadının yerini tutamıyor.
Altın değerindeki bu meyve, Güney Amerika’yı ziyaret edenler için yalnızca yerinde deneyimlenebilen unutulmaz bir lezzet olarak kalmaya devam ediyor.