Spor, sadece sahada oynanan bir oyun değil; aynı zamanda anlatılan bir hikayedir. Bu hikayeyi şekillendiren en güçlü araçlardan biri ise medya. Ancak son yıllarda spor medyasının yönü, bilgi vermekten çok dikkat çekmeye, analizden çok sansasyona doğru kayıyor. Peki, spor medyası hala gerçeğin peşinde mi, yoksa artık bir gösterinin parçası mı?
Bir futbolcunun attığı golden çok, özel hayatı konuşuluyor. Teknik direktörün taktiksel başarısından ziyade, basın toplantısındaki mimikleri manşet oluyor. Spor programları, analiz yerine tartışma formatına dönüştü; bağıran sesler, yükselen tansiyonlar, reyting uğruna yapılan provokatif yorumlar... Tüm bunlar, sporun özünü gölgede bırakıyor.
Elbette medya, sporu geniş kitlelere ulaştırmakta büyük rol oynuyor. Ancak bu rol, sorumluluk da getiriyor. Gerçekleri aktarmak, sporun ruhunu korumak, genç izleyicilere doğru örnekler sunmak... Bunlar artık ikinci planda mı?
Spor medyası, bir denge kurmak zorunda. Hem izleyiciyi cezbetmeli hem de sporun değerlerini yansıtmalı. Aksi takdirde, sporun kendisi değil, etrafındaki gürültü konuşulmaya devam edecek. Ve biz, bir maçın değil, bir gösterinin izleyicisi olacağız.
Üstelik sosyal medya ile birlikte bu gösteri daha da büyüdü. Bir futbolcunun Instagram paylaşımı, yaşanıyor. Bu yeni düzende medya, hem bilgi kaynağı hem de algı yöneticisi haline geldi.
Sporcuların da bu dönüşümde rolü büyük. Bazıları medya ilgisini performansla besliyor, bazıları ise gündemde kalmak için farklı yollar deniyor. Bu durum, sporun doğallığını zedeliyor mu, yoksa yeni bir çağın gereği mi?
Sporun ruhu, rekabetin adaleti ve emeğin saygısı üzerine kuruludur. Medya bu ruhu yaşatmalı, yoksa sahadaki mücadele sadece bir dekor olur.