Eskiden bir insan vefat ettiğinde, geride sadece birkaç mektup ya da fotoğraf kalırdı. Şimdiyse arkamızda koca bir dijital hayat bırakıyoruz: Sosyal medya hesapları, e-postalar, bulut depolardaki binlerce fotoğraf ve video, dijital cüzdanlar, online abonelikler… Biz göçüp gittikten sonra tüm bu veriler ne olacak?
Bu sorunun cevabı hala gri bir bölge. Bazı platformlar "anılaştırma" politikaları sunuyor. Örneğin Facebook, ölen kişinin profilini hatıra sayfasına çeviriyor. Peki ya Google Drive'daki özel belgeler, e-posta kutusundaki yazışmalar, telefondaki notlar? Bunlar birer miras sayılır mı, yoksa ölümle silinip gitmeli mi?
Birçok ülkenin hukuk sistemi bu konuda henüz net bir düzenlemeye sahip değil. Dijital miras, hala yasal boşluklarla dolu bir alan. Bazı şirketler, kişinin hayattayken belirlediği "dijital varise" hesap erişimi verebiliyor. Ancak bu uygulamalar ne kadar yaygın? Ve asıl soru şu: Bu konuyu düşünmeye hazır mıyız?
Çünkü mesele sadece teknik değil, aynı zamanda duygusal da. Ölen bir yakının sosyal medya hesabından doğum günü kutlaması almak ya da yıllar sonra bulut arşivinde onun ses kaydını bulmak… Bu deneyimler hem teselli edici hem de yürek burkan anlar yaşatabilir. Dijital varlıklar artık sadece bilgi değil, aynı zamanda anı taşıyıcısı.
Bu yüzden, ardımızda onlarca şifrenin ötesinde, bir hafıza da miras bırakıyoruz. Yaşarken kurduğumuz dijital hayat, öldükten sonra da varlığını sürdürüyor. Belki de artık vasiyetnamelerimize sadece mallarımızı değil, dijital varlıklarımızın akıbetini de yazmanın zamanı gelmiştir.
Yeni dijital çağda, geride bıraktıklarımız sadece isim değil; bir dijital iz, adeta sonsuzluğun bir parçası haline geliyor. Bu dijital ayak izlerimizin geleceği, hepimizin üzerinde düşünmesi gereken önemli bir konu.